پایداری به معنی امروز آن، از دهه‌های پایانیِ سده‌ی بیستم رایج شده است. با آشکار شدنِ حد و مرزهای رشد و توسعه‌ی ناموزون و نامتعادل، که ضایعات اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی فراوانی برای جامعه‌ی بشری به همراه آورده، توجه دانشمندانِ جهان به مفهومِ «پایداری» جلب شده است.
انگیزه‌ی اساسی در این رابطه آن است که برای خروج از بن‌بستِ نابسامانی‌های بشرساخته، از اندوخته‌های تجربی و علمی در تمام حوزه‌ها استفاده شده و از طریق نقد و بازنگریِ علمی، راه‌حل‌ها و راهکارهای جامعی به بشریت ارائه گردد تا بهره‌گیری از حقوقِ انسانی و رشد و توسعه، جنبه‌ی پایدار پیدا کند.
در کشورِ ما نیز مفهوم «پایداری» به معنای امروزی آن، به صورت آهسته آهسته اما پررنگ به محفل‌های علمی، اجتماعی و سیاسی راه یافته است. علتِ این امر، تلاش آن بخش از هم‌میهنان آگاه ما است که در صددِ ریشه‌یابیِ ویرانگری‌های گسترده‌ی اجتماعی و زیست‌محیطی در ایران‌اند.
هدف، یافتنِ راه‌هایی برای جایگزین کردن مناسباتی مثبت بین انسان‌ها و با محیطِ زیست‌شان به جای مناسباتِ منفیِ حاکم است که تنها انحطاط اجتماعی، معنوی و ضایعاتِ زیست‌محیطی به همراه دارد. به این ترتیب، پایداری به پندارها، گفتارها و کردارهایی اطلاق می‌شود که به فرآیندهای مادّی و معنوی در قلمروهای انسانی، اجتماعی و زیست‌محیطی در پیوندی ساختاری جامعیت می‌بخشد.
خوشبختانه در حال حاضر، به علت گسترش امکان اطلاعات‌رسانی و ارتباطات مستقیم بین انسان‌ها، شرایط مساعدی برای بیدار شدنِ وجدانِ عمومی انسان‌ها و حرکت به سوی دورنمایی مبتنی بر خردِ جمعی فراهم شده است که آینده‌ای پایدار را نوید می‌دهد.
همگراییِ پایدار ایرانیان تلاشی است برای ارائه‌ی پندارها، گفتارها و کردارهایی که جهت رشد و توسعه پایدار ایران است.
نسخه پی دی اف برای چاپ
