روز ده دسامبر، روز حقوق بشر، در سراسر جهان جشن گرفته می شود. اما و آیا این جشن می تواند در یک ‘’کلیدِ خوانشی انسانی و اخلاقی’’، جشن و روزِ معتبری در رابطه با حقوق بشر باشد!، جایی که “حق و حقوقِ زندگی” بسیاری از انسانها، بیش از هر زمان دیگری، در ده ها و ده ها کشور مورد بی توجهیِ دولت ها و انسانها قرار گرفته است؟
کدامین حقوق بشر؟ بشرِ زمینی؟ جایی که حتی به حق و حقوق محیط زیست و حیوانها، هر روز آسیب های جبران ناپذیر وارد میگردد! جنگهای خانمان‌سوز، سیل مهاجرت انسانها، برده داری در قرنِ بیست و یکم، انسان فروشی، سرمایه داری کور و بحران های محیط زیستی و اجتماعی و تلاشهای متزورانه دولتها و ناکارآمدیِ عمیقِ بشر دوستانه، نشان از آن دارد که هنوز این روز ، روز جشن گرفتن جهانی نیست ؟ بلکه روزِ اندیشه کردنِ بیشتر، که چرا هنوز این بی عدالتی ها، همچنان پابرجا مانده اند و ما انسانهای قرن بیست و یکم، همچنان نظاره گر!؟، روز اندیشیدن به یک ”همگرایی پایدارِ انسانی و محیط زیستی”، روز بیدار شدن و روز امیدوار شدن به داشتن جهانی بهتر، برای تمامی انسانهای این کره خاکی.
در همین کره خاکی که در آن زندگی میکنیم، در بسیاری از کشور ها، قوانین و موارد مجازات اعدام همچنان پابرجاست و هنوز پذیرفته شده است! بنابراین لازم است که ما انسانها از این جشنِ نمادینی فراتر برویم و پرسش‌گر بشویم و فراتر بیاندیشیم و در هر صورت، این روز را ”روز فراخوان حق و حقوق” بشری، اما برای تمامی انسانهای این کره خاکی بگردانیم و فقط به ”اعلامیه حقوق بشر’’ اکتفا نکنیم و همچنان، بغیر از اعلامیهِ حقوق بشر، پیشنهادِ ‘’مانیفست و اعلامیه وظایفِ انسانی’’ و ‘’مانیفست و اعلامیه حقوق محیط زیست و حیوانات’’ را هم به تمام جهانیان بدهیم و آن را هر چه زودتر تدوین بکنیم و به سازمال ملل ارائه بدهیم، چون بدون اعلامیه ‘’وظایف انسانی’’ و ‘’حقوق محیط زیستی و حیوانی’’، این ‘’انسانِ‌در بحران’’ و دور از فلسفه، فقط با در دست داشتنِ ‘’اعلامیه حقوق بشری’’ کار بجایی نمی برد و نخواهد برد.
فراموش نمی کنیم که در این عصر جدید، در کنار تلاشهای بدونِ وقفه مبارزین راستین، برای رسیدن به عدالت اجتماعی و نگه داشتنِ حرمت و حقوق انسانی، بسیاری طبلِ های توخالی و بلند گوهای دروغینِ حمایت از حقوق بشری، چه دولتی و چه خصوصی، همچنان گوشهای جهانیان را می نوازند. اما وضعیت حقوق انسانهای این کره خاکی شور بختانه هر روز بیشتر از دیروز، رو به وخامت می گذارد. نگذاریم و اجازه ندهیم که در صحنه بین المللی، دکاندارانی، همچنان قارچ های سمی، برای پرکردن جیب هایشان از ”حق و حقوق بشری” استفاده ابزاری بکنند.
به یک ”همگرایی پایدارِ زمینی، انسانی و محیط زیستی” بیاندیشیم، جایی که هر پدیده زنده، هماهنگ با محیط زیست، از حق و حقوق زندگی برخوردار باشد.
مسعود اسماعیلو
۱۰ دسامبر ۲۰۱۷
ونیز
ایتالیا
نسخه پی دی اف برای چاپ
